1997- 2007- 2012
Το 2012 αβέβαιο και ψυχρό μας υποδέχθηκε.
Το lodestar πάντα μαζί μας, έτοιμο να μπει σφήνα... Δυσκολεύθηκε στην αρχή, καθότι η συνθήκες γίνανε πιο απαιτητικές και η έμπνευση άρχισε να παγώνει! Υπήρχε όμως η απόλυτη ανάγκη για τις βιμπράμ να θερμανθούν και για τα γκαζάκια να πυρώσουν! Τελική επιλογή: το πιο παγωμένο, για εκείνες τις ημέρες, μέρος της Ελλάδας. Αυτή τη φορά έπρεπε να κάνουμε παραβολή με τα Albanian και Fyrom σύνορα.
Η προετοιμασία έγινε χωρίς ανάσα, με ηρωικές προσπάθειες ως το παρά πέντε. Τη τελευταία στιγμή έπρεπε να αγοραστούν δύο υπνόσακοι, να παραλειφθούν δύο σκηνές, να ενοικιαστεί ένα αυτοκίνητο μαζί με αλυσίδες και να φορτωθούν σε αυτό τροφοδοσία, πέντε μαντράχαλοι και σακίδια (...τα οποία χωράγανε άνετα σε ένα FOCUS... ;).
Φύγαμε κατά τις 7:30 το απόγευμα της Πέμπτης με προορισμό το Πισοδέρι, ακριβώς μετά το χιονοδρομικό της Βίγλας. Στο αμάξι οδηγός, ο ενοικιαστής μέσω Ισπανίας του αυτοκινήτου Σπύρος, μαζί με Δάμων, Ιπποκράτη, Πολύκαρπο, Βαγγέλη. Μετά από άνετη διαδρομή, πέρασμα πάνω από τη μακριά γέφυρα του Αλιάκμονα, κουβεντούλα με αστυνομικούλη για τη γυναίκα του στα Πατήσια και στάση για απόλαυση οργουελικού τοπίου έξω από την Κοζάνη φτάσαμε μετά από επτά ώρες στο χιονοδρομικό. Ξυπνήσαμε για τα καλά όταν είδαμε στο χιονοδρομικό, «δάσος» από πλαστικά τροχόσπιτα να είναι στριμωγμένα από ελληνάρες γυφτοχιονοτουρίστες. Στο Πισοδέρι η απόλυτη σιγή ο δρόσος και κάτι ταμπέλες άγνωστες στο κλεινόν άστυ, μας αγρίεψαν και στήσαμε σκηνές σε χρόνο μηδέν.
Παρασκευή:
Eτοιμασίες για σκληρή πορεία. Ο Πολυκάρπης είχε μια ευχάριστη έκπληξη. Βρήκε γνωστή του σύντροφο μετά από 5 χρόνια! Ήταν η Αλάσκα! Αυτή τη φορά είχε και την κόρη της μαζί. (...πρόκειται για σκυλιά αγίου Βερνάρδου) Χωρίς να φαίνεται να έχουν ενδοιασμούς μας ακολούθησαν στην πορεία, όπως είχε κάνει και η Αλάσκα παλιά, βοηθώντας τον αρχηγό κοινότητας Μαραμπού να ολοκληρώσει την ορεινή διάβαση Πισοδερίου και να φτάσει στο τελευταίο (ελληνικό) χωριό της περιοχής. Απόλαυση μέσα σε πανύψηλες οξιές και το χιόνι να πέφτει, αλλά να περπατιέται... αρχικά. Οι τριχωτοί φίλοι μας ήταν πιστοί σύντροφοι μένοντας συνέχεια στη σειρά και παίζοντας που και που με το χιόνι. Οι ανεμογεννήτριες που είδαμε ξάφνου άρχισαν να μας βάζουν σε υποψίες. Το χιόνι πλέον ήταν μέχρι τη γαμπίτσα και στο πρώτο ξέφωτο το χιόνι άρχισε ξαφνικά να κινείται οριζόντια. Η διαβουλεύσεις είχαν αρχίσει από πιο πριν και τελικά υπήρξε στρατηγική αποχώρηση. Το χιονάκι πλέον χάραζε μάγουλο, τα ρούχα αποκτούσαν ακαμψία από πάγο και τα ίχνη στο χιόνι εξαφανιζόντουσαν στο δεκάλεπτο. Δάμωνας και Βαγγέλης υποδέχθηκαν τους υπόλοιπους στο σαλέ του χιονοδρομικού, το οποίο είχε κλείσει και αυτό λόγω κακοκαιρίας. Με αλυσίδες πλέον φτάσαμε στη Μικρή Πρέσπα. Ύστερα πάλι από μικρή διαβούλευση καθότι -3,5 και μουσκίδι ρούχα, ζήσαμε τελικά το όνειρο. Αφού περάσαμε το παγωμένο γεφυράκι του Αγίου Αχίλλειου τρεις φορές με φουρτουνιασμένη λίμνη και αέρα να λυσσομανάει, στήσαμε σκηνές στο νησί και μετά απλώσαμε κορμιά σε πάγκους και σε θρόνο... στη τραπεζαρία του ψαγμένου εστιατορίου. Εδώ υπήρχε απόλυτη συμφωνία! Μία απ’όλα, (και δύο). Η Ντάνα σφύριξε και στρατό από μικρούς σερβιτόρους που δεν προλάβαιναν να φέρνουν πράγματα. Η καλοφαγία κάλυπτε για τα καλά τα βουητά της παιδοπαρέας.
Σάββατο:
Απομυθοποίηση. Ύπνος στη σκηνή τον χειμώνα με -3,0 oC! Αρκεί ένας καλός υπνόσακος με comfort βγάλε. Καφέ σοκολάτα και αυγά μπέικον στο γκαζάκι και γύρος Αγίου Αχίλλειου. Μαραμπού δεν είδαμε, αλλά η θέα τις λίμνης και των πουλιών ήταν φανταστική, με Δάμωνα να επιδίδετε σε καλλιτεχνικές φωτογραφίσεις. Επιστρέφοντας, ο Ιπποκράτης δέχθηκε το πλούσιο δώρο που μας άφησαν οι αγελάδες του νησιού, μπροστά από τη σκηνή.
Επόμενος σταθμός το χωριό Ψαράδες. Στόχος η διανυκτέρευση σε σκήτη έξω από τον κόλπο των ψαράδων με μεταφορά με βάρκα ψαρά. Οι πέντε πόντοι χιόνι πάνω στις βάρκες τις λίμνης μας έβαλαν σε σκέψεις. Τελικά κατευθυνθήκαμε, για να το σκεφθούμε καλύτερα στην γνωστή ταβέρνα της περιοχής. Ο βομβαρδισμός με φαγητά και μεζέδες μας αποδιοργάνωσε με αποκορύφωση το ψητό γρυβάδι σε πιατέλα μισό τραπέζι και με σάλτσα μπούκοβο. Είχε προηγηθεί τρελός τσιπουρομεζές με τσιρόνια και καβουρδισμένες πιπεριές, που απλά δεν υπάρχει. Ο αρχηγός εκεί μας είπε τελικά ότι οι βάρκες δε βγαίνουν αυτόν τον καιρό και η συζήτηση κατέληξε για το κοπάδι των λύκων που έχει φωλιά στην παρααπέναντυ λάκα και κάνουν ντου στα μοσχάρια και που πίνουν το αίμα κτλ κτλ.
Τελικά πάρθηκε η απόφαση να αποχωρήσουμε από τις όμορφες Πρέσπες και να αλλάξουμε νομό. Το νοικιασμένο αμάξι ήταν τελικά το caddy άλλο! Μας πήγε αρκετά χιλιόμετρα μακριά, πάλι όμως δίπλα στα σύνορα. Κατά την άφιξη μας δε πιστεύαμε στα μάτια μας. Σχεδόν στα σύνορα και 11:00 το βράδυ κυράτσες, γιαγιάδες, νέοι, παιδάκια, με μπουρνούζια στο δρόμο έτοιμοι να πέσουν στα θερμά λουτρά του ποταμού της Αριδαίας. Αφού είχε πάει 12:00 το βράδυ και είχε σπάσει ο κόσμος... έφτασε η ώρα της χαλάρωσης και για το lodestar team! Η μέρα τελείωσε με μαγείρεμα και ... ξαστεριά!
Κυριακή:
Ο Πολύκαρπος επιτέλους ολοκληρώνεται σαν άτομο.
Έδεσσα για να χορτάσουμε για μια ακόμη φορά το υγρό στοιχείο και Γλατζούνης για να θυμηθούμε τι σημαίνει μπιφτέκι.
Άντε και καλή χρονιά! (με ξαστεριές)
